Շան սիրտը

Մի օր Տոմիկիս հետ զբոսնում էինք, մեկ էլ մի մարդ տեսանք՝ փոքր շան հետ։ Էդ դեպքերում ես միշտ ասում էի, որ Տոմիկը վտանգավոր չի, բան չի անի, ու եթե տերը համաձայնում էր, շներին մոտեցնում էինք, մի քիչ շփվում էին իրար հետ, խաղում էին։ Ես միշտ աշխատում էի էդ առիթը բաց չթողնել։ Ախր, նրանց կյանքն էնքան կարճ ա, որ էդ մի քանի վայրկյանն էլ նշանակություն ունի։ Իսկ եթե վախենում էին, ժպտում էի, ու հեռանում էինք։

Էս մարդուն էլ ասեցի, որ Տոմիկը վտանգավոր չի, բայց սա շտապ շանը գրկեց։ Ես հասկացա, ու մենք շրջվեցինք, որ հեռանանք։ Մեկ էլ, որ չասեց՝ ո՞վ գիտի, ինչ կարա շունն անի, չես կարդացե՞լ «Շան սիրտը»։

Հա՛, կարդացել եմ ու կարդացել եմ էն ժամանակ, երբ դու գաղափար անգամ չունեիր էդ գրքի մասին, կարդացել եմ գրամեքենայով տպած, որովհետև էդ տարիներին դեռ արգելված էր։ Կարդացել եմ ու գիտեմ, որ դու չես կարդացել, մենակ վերնագիրն ես լսել, իսկ եթե կինոն ես տեսել, բան չես հասկացել։ Չէ՛, էս ամենը չասեցի, մենակ մտածեցի, որովհետև ասելն իմաստ չուներ։

Ինչի հիշեցի սա։ Էս նկարի հեղինակը գրում ա. «Մեծն իմ աղջիկն ա, որին մի քանի տարի առաջ գտել եմ փողոցում ու տուն բերել։ Հիմա գտել եմ էս փոքր, վախեցած ձագուկին ու տուն բերել։ Մեծս միանգամից ստանձնեց «մոր» դերը ու մի քայլ չի հեռանում ձագուկից։ Չկարողացա չնկարել էս տեսարանը։»

Ա՛յ էս ա շան սիրտը։

Հենրիկ Պիպոյան

Մեկնաբանություններ